Het is koud en nevelig. Er hangt regen in de lucht. De schrijver zit in de bus die door mistig Almere zoeft. Tegenover de schrijver zit een man die niet oud is maar ook niet meer jong. De man leest de Almere Vandaag. Daarin staat dat er begin november een schrijversblock wordt gehouden. Een evenement waar bekende schrijvers voorlezen bij Almeerders thuis. De schrijver denkt terug aan de vorige editie. In 2011 lazen twintig schrijvers in huiskamers voor uit eigen werk. Op het artikel wijzend zegt de schrijver: “Een groot succes was dat vorig jaar niet. Zo hadden sommige schrijvers een publiek van drie man en waren voor het hele evenement slechts de helft van de kaartjes verkocht. De volgende dag had de organisator in de krant desondanks gezegd dat het geslaagd was.”

“Geslaagd voor de dankzij subsidie gevulde portemonnee van de organisator dan!” reageert de man. De schrijver zegt dat hij blij is dat kunst gesubsidieerd wordt.

“Het zal me wat”, vindt de man, “wel op allerlei zaken bezuinigen en evengoed willen scoren als de stad die heus wel oor heeft naar het verhaal van schrijvers. In Almere lezen we immers allemaal zo veel en hebben we dus nooit tijd voor RTL Boulevard… Nee, op zondag cultureel uit je dak gaan, door - met dichtgeknepen billen – opgevouwen te zitten bij iemand thuis…” Hoewel hij niet op zijn mond is gevallen heeft de schrijver even geen weerwoord.

De man tikt op het krantenartikel: “Omdat het de vorige keer dus zogenaamd zo’n enorm succes was, is er dit jaar weer een schrijversblock in Almere… De culturele hoofdstad van 2078…” . Tja.

“En weer is slechts de helft van de kaartjes verkocht!” de man schreeuwt nu bijna. De schrijver wil opstaan, een ander plaatsje in de bus zoeken. De ogen van de man dwingen hem te blijven zitten.

“Weet je”, stelt de man, “het is te hopen dat de Almeerders bij wie thuis voorgelezen wordt huisdieren hebben, anders komt er geen hond… Ze moeten die organisator geen geld maar een boete geven.”

Een boven mijn woonwijk cirkelende politiehelikopter is geen onbekend verschijnsel. In een grote stad als Almere gebeuren veel leuke dingen maar soms ook niet-leuke dingen. En dan wordt de politie ingezet.

Een tijdje terug, toen ik vanuit Le Baron op Grote Markt naar huis fietste, zag ik weer eens een helikopter hangen. Het was alsof het lichtje in de lucht rondjes om mijn huis maakte. Naarmate ik dichterbij kwam, zag ik dat ik me vergist had. Wat daar ook op duidde waren twee politiewagens met sirene die me tegemoet reden. Het zwaailicht weerkaatste tegen de huizen waardoor die telkens een heel onheilspel- lende gloed hadden. Ze hadden een hoge snelheid. Ik ging iets meer aan de rechterkant van de weg fietsen. In de voorste auto waren in een flits de gespannen hoofden van de politieagenten te zien. Een man en een vrouw. De vrouw reed. De andere politiewagen kwam er vlak achteraan.

Wat zou er aan de hand zijn? Vast iets ergs anders werden er geen twee wagens en een helikopter ingezet. Dus minimaal een vuur- gevecht. Of moord? Doodslag? Gewelddadige inbraak met de daders nog op de vlucht?

In ieder geval zou het iets zijn dat hoge prioriteit vroeg. Waar de politie direct haar handen vol aan had. Ik was nieuwsgierig wat het was… Er verder over nadenken kon ik niet want ik werd afgeleid door een vanuit de verte aanscheurende motoragent. Het was een stevige grote kerel. De schouders iets minder breed dan de buik. Toen hij vlak bij mij was minderde hij vaart. Zijn sirene stond niet aan maar zijn zwaailicht wel. Ik keek om me heen… Was de misdaad hier in de buurt?

De motoragent remde. Zijn benen plantte hij stevig op de grond. Daarna stak hij zijn hand op. Ik moest stoppen. De agent zei: “Je had je licht niet aan. Dat is gevaarlijk, fietsen zonder licht.” Hij gaf gas en reed weer door.

Er was iets ergs gebeurd, een helikopter en meerdere politieagenten waren ingeschakeld en deze politieman dacht om mijn veiligheid. Dat vond ik zo lief!

Er zijn mensen die in complotten geloven. Vaker dan je denkt zijn dat mensen die menen zelf slachtoffer van zo’n complot te zijn. Ze zijn miskend genie of kennen als enige een waarheid die niemand wil zien omdat er tegen ze samengespannen wordt. Helaas geloof ik zelf niet in complottheorieën. Helaas ja, want een complottheorie suggereert dat er nagedacht is. Er afstemming en samenwerking is tussen bepaalde partijen; of dat nou overheden, organisaties, bedrijven of individuen zijn. Werd er maar nagedacht, afgestemd en samen gewerkt!

Stel echter dat ik toch in een complot zou geloven. Dan hield ik het dicht bij huis. Ik zou denken dat er een complot tegen Almere gaande was. Ik had dan het rare idee dat er een club was die Almere zo lullig en negatief mogelijk af wil schilderen. Deze club heeft een hoofdkantoor in Den Haag en bijkantoren in het hele land. Menig Nederlander is er lid van. Elk kantoor, elk lid spant zich in om nooit iets positiefs over Almere te zeggen. Worden er honderd dingen in de stad geprobeerd en mislukt er daarvan één, dan richten ze zich volledig op die ene mislukking. De negenennegentig geslaagde initiatieven worden niet gezien en niet gemeld.

Is er een verkiezing voor de gruwelijkste, saaiste of lelijkste stad van het universum? Al zijn tallozen nog nooit in Almere geweest toch kiezen ze die stad als ongelukkige winnaar. Zijn er in Almere voldoende goede en levensvatbare wijken en af en toe een wijk met een inzinking? Als vliegen op een koeienvlaai stort de club en haar leden zich op die wijk. Een vervelende club is het dus, die zou bestaan als ik in complotten geloofde. Het gekke van die club is dat ook bepaalde Almeerders er lid van zouden zijn. Van die types die veel persoonlijke problemen hebben. Types die flink gefrustreerd zijn. Hadden ze in Tietjerksteradeel gewoond zou hun leven net zo somber zijn. Maar dat maakt niks uit. Ze wonen in Almere en die stad is de schuld van al hun ellende!

Wat Almere mist, is cultuur die ons bindt. Wat Almeerders bindt, is dat we cultuur missen. Helaas zijn – ook in onze stad – kunst en cultuur zwaar misbruikte termen om subsidie te regelen. Subsidie. Nog zo’n misbruikt fenomeen. Allerlei handige jongens weten subsidie te regelen door iets kunst en/of cultuur te noemen. Maar wat is kunst eigenlijk? Waaruit bestaat cultuur? De een is onder de indruk van een schilderij, de andere zegt dat zijn schele nichtje dat ook kan maken. Gedurende een adempauze in Groningen schreef ik lang geleden het volgende gedicht.

Geen Kunst

Veel mensen zijn tegen kunst en cultuur omdat die term zo vaak misbruikt wordt. Dat betekent niet dat je tegen kunst en cultuur moet zijn. Want laten we wel zijn: er is veel kinder- en vrouwenmisbruik. Niemand zal daarom echter tegen vrouwen of kinderen zijn.

De Mangostraat in de Parkwijk is een gewone straat. Naast rijtjeshuizen staan er een paar mooie vrijstaande huizen maar dat is niks bijzonders in Almere. Toch is er in die gewone straat iets bijzonders aan de hand. De gemeente gedraagt zich daar namelijk raar. Ook dat is niks bijzonders in Almere, Nederland, Europa en de rest van de wereld. Gemeentebesturen, dus ook dat van Almere, zijn er echter niet op uit om burgers het leven zuur te maken. Al heb je mensen die denken van wel…

Maar goed. De Mangostraat. Die normale straat waar de gemeente iets raars doet…

In die straat staan alleen maar woningen. Desondanks was er al tijden een dependance van een school die dankzij een tijdelijke bestemming gevestigd was in een stel woningen. Omdat het aantal leerlingen terugliep, kwam een paar jaar geleden een kinderdagverblijf in onderhuur. Na aanpassing van het bestemmingsplan verhuisde de school en zou het kinderdagverblijf – volgens de gemeente - ook vertrekken. En de panden zouden weer een woonbestemming krijgen. Tot grote schrik van de bewoners van de Mangostraat bleek echter dat in een paar panden het kinderdagverblijf gevestigd zou blijven. Navraag bij de gemeente leerde dat er een foutje was gemaakt en dit hersteld zou worden. Het kinderdagverblijf zou dus alsnog vertrekken.

Ja, dat hadden de bewoners gedacht (!) want het kinderdagverblijf kondigt nu vrolijk aan dat het binnenkort geopend wordt.

Inmiddels is gebleken dat de gemeente wat steken heeft laten vallen. Onbekend is nog of dit hersteld gaat worden en wanneer dat gebeurt. De bewoners schreven onlangs aan de gemeenteraad: “De cruciale fouten die door diverse gemeentelijke diensten … zijn begaan dienen intern te worden opgelost en niet ten koste te gaan van de burgers. … De betrouwbaarheid van de lokale overheid is ernstig in het geding.” Dat de gemeente een foutje maakt, lijkt mij niet erg. Dat kan de beste overkomen. Want nogmaals: niet een gemeente heeft als doel inwoners dwars te zitten. Ik ga er dan ook van uit dat binnenkort het Kinderdagverblijf naar een andere locatie moet. De Mangostraat weer een gewone straat wordt waar niks bijzonders gebeurt.

Almere is een kinderrijke stad. Wat de exacte getallen daarvan zijn, doet er niet toe. Vast staat dat we veel jeugd hebben. Mooi is dat veel van die jongeren hier blijven wonen als ze volwassen zijn. Menig Nederlander tikt op zijn voorhoofd als het om deze stad gaat. Menig Nederlander denkt dat er een schroefje los zit als je “Almere” in je paspoort hebt staan. Laat ze dat rustig denken, heb ik lang geleden al besloten. Onze stad groeit evengoed wel. Op natuurlijke wijze of omdat het van de overheid moet. De zogeheten schaalsprong.

Ondanks dat landsbrede domme vooroordeel vinden de inwoners Almere een fijne stad. Goed genoeg voor (ook) de tweede en derde generatie Almeerders. Kennelijk is onze woonplaats de moeite waard als je hem eenmaal kent. Bevalt het de mensen hier prima en vinden ze hier wat ze zoeken. Is het hier goed toeven. Waarom blijven kinderen hier anders wonen als ze volwassen zijn? Natuurlijk zijn er jongeren die weg trekken naar de Grote Stad. Bijvoorbeeld omdat ze denken dat het ‘daar allemaal gebeurt’. Of omdat ze daar gaan studeren. Los daarvan blijven dus veel kinderen hier wonen als ze eenmaal volwassen zijn.

Mijn vriendin en ik hebben geen kinderen. Al klaagt mijn vriendin soms dat ze één groot kind heeft… Wel ben ik meervoudig oom. Tot en met 8 augustus was ik ‘gewoon oom’ van een stel neefjes en nichtjes waarvan het merendeel hier woont. Niet dat mijn neefjes en nichtjes mij Oom Mario noemen. Ze zeggen keurig Meneer Withoud. Zoals het hoort. Hoewel dat ‘gewoon oom’ zijn me prima beviel is dat vanaf 9 augustus veranderd. Mijn status van ‘gewoon oom’ wijzigde die dag en – net zo belangrijk – op 29 augustus. Op die dagen zijn namelijk twee van mijn Almeerse nichtjes bevallen. Nu ben ik niet meer alleen ‘gewoon Oom’ maar ook oudoom van Jason en Yoya.

Of de schaalsprong van Almere lukt, zal de toekomst leren. Ik kan echter, als oudoom, getuigen dat de eisprong prima lukt in onze vruchtbare stad.

Iedere dag reis je vanuit Den Haag naar Almere. Dat is voor mij een teken dat je het goed voor hebt met onze stad. Ik geloof best dat er redenen zijn waarom je niet naar Almere kunt verhuizen. Hoewel ik dat forensen jammer vind, zou jij jezelf vast Almeerder willen noemen. Doorgaans heb ik begrip voor jouw besluiten al ben ik het er niet altijd mee eens. Jouw inzet voor de stad wil ik hier dan ook niet ter discussie stellen. Wat ik echter wel aan wil snijden is dat je een grote fout dreigt te maken. En dat voor zo’n intelligent en visionair man! Die fout is een bepaalde beslissing van jou en je medebestuurders. Het betreft het besluit om Almere Poort ook een commercieel winkelhart te geven. Poort is cq wordt een mooie wijk. De zoveelste plek waar Almere trots op kan zijn. En natuurlijk moet daar een bakker, slager, groenteman en supermarkt zijn. Wat snackbars, restaurants en uiteraard een paar kroegen.

Maar waarom moet daar een alle realiteit tergend winkelcentrum komen inclusief Blokker en dergelijke? Almere heeft immers al een nieuw stadshart. En hoe prachtig dat ook is, het stadshart heeft het al zwaar… Welke motieven heb je om dit te kannibaliseren? Waarom wil jij dat het half verdrinkende stadshart concurrentie krijgt van een ‘levensgroot’ winkelcentrum in Poort?

Ongetwijfeld wil je dat graag uitleggen… Voor die uitleg sta ik open. Net als de winkeliers.

De trein is mijn favoriete vervoersmiddel voor niet befietsbare afstanden. Soms baal ik als een trein vertraagd is of uitvalt maar auto’s hebben op hun beurt last van files. Ik geniet telkens weer van die files wanneer ik er met de trein langs rijdt. Krantje erbij, wat werk doen in de stiltecoupe. Uit het raam weilanden en andere landschappen voorbij zien schieten. Af en toe even de benen strekken, beetje door de trein lopen. Onzinpraatje met de conducteur maken. (‘Wat fluit u mooi, heeft u daar thuis lang op geoefend?’)

Regelmatig reis ik per trein naar steden als Zwolle, Assen en Groningen. Vanuit Almere is dat een reis met een omweg. Je moet namelijk eerst naar ‘het Oude Land’ en via Hilversum met een lange bocht door naar Zwolle. Vandaar dat ik blij ben met de komst van de Hanzelijn. Via Lelystad en Dronten reis je zo sneller richting het noorden. De prijs voor de Hanzelijn is dat de intercity niet langer stopt in Almere Buiten. Op zich is het al bijzonder dat Buiten zo lang een intercitystation is geweest. Vlakbij ligt immers een andere terechte intercitystop: station Almere Centrum. Want wat is een intercity eigenlijk? Wikipedia omschrijft het als: ‘Een Intercity … is een reizigerstrein die een snelle verbinding vormt tussen verschillende steden en in principe slechts op de grote, belangrijke stations stopt.’

Sommige bewoners van Buiten zijn nu boos op de NS. Ook GroenLinks Almere is boos. GroenLinks vindt een dagelijkse tijdwinst voor 20.000 reizigers namelijk niet opwegen tegen extra reistijd voor 4000 anderen. Die 20.000 mensen hebben een voordeel van 3 minuten heen en 3 minuten terug. Dat is 120.000 minuten per dag oftewel 10.000 uur per werkweek. Ja, per week! En die 4000 anderen dan? Die zijn per retour 20 minuten extra kwijt. Met de berekeningen zal ik u verder niet vermoeien. Wel laat ik u het totaal van de optelsom weten. Op jaarbasis is het voordeel van doorrijden namelijk 173.333 uren per jaar. 173.333 uren elk jaar!

Maar dat maakt GroenLinks kennelijk niet uit. Mij en 19.999 anderen echter wel…

Maakt u zich geen zorgen. U hoeft geen geld naar me over te maken. De rekeningen kan ik nog altijd betalen. Alleen hoeveel Almeerders kunnen dat niet? Hoeveel Almeerders zien door de schulden de bank niet meer? Voor die mensen, dit gedicht…

Te koop-bord in de tuin

(Het recessierefrein)

Hij is op de zaak van koffiehaler in korte broek tot aan de staf opgeklommen. Wist zwijgend te werken. Soms was hij de dove dan weer van de stomme. Hij maakt trouwe dagen, werkt alert aanhoudend, verdient een correcte cent. Maar hoeveel overuren hij ook draait, geen mens die de logica er van erkent. Hoe zuinig hij is, elke maand eindigt dat er om geld wordt geknord. de hypotheekbank stuurt boze brieven, in de tuin een te koop-bord.

Zijn vrouw kijkt hem aan, ze verliest langzaam de moed: “Jongen er is niks dat minder kan, we doen het heus goed, wat vind je er van, inzet genoeg, desondanks dat het toch slecht gaat. Waar we gaan wonen?” Hij zegt: “Wie weet in de volgende straat.” “Hoe zuinig we ook telkens zijn, elke maand komen we weer geld tekort kijk eens naar buiten, in onze kleine voortuin staat een te koop-bord.”

Op de zaak leek alles goed voor elkaar, zijn baan scheen zeker te zijn, maar reorganisatie na reorganisatie maalde hem uiteindelijk fijn. Er kwam een bureau van buiten, dat heeft een functieomschrijving gemaakt. Wat hij er van vindt? Hoe het gaat? Geen mens heeft het aan hem gevraagd. En hoe zuinig hij ook is, elke maand wordt er harder om geld geknord. de postbode brengt aanmaningen, lacht besmuikt om het te koop-bord. Hij maakt trouwe dagen, werkt alert aanhoudend, verdient een correcte cent. Maar hoeveel overuren hij ook draait, geen mens die de logica er van erkent. Vooruitkomen doet hij niet, maar hij beseft dat hij niet alleen staat, er op de aarde miljarden mensen zijn die het al sinds tijden zo vergaat. Dat hoe zuinig ze ook zijn, steeds groter de schulden, toenemend tekort, en zorgen zat want in de voortuin staat nu al maanden het te koop-bord.

Jij was van 2008 tot 2011 officieel Stadsdichter van Almere, hoe word je dat? Allereerst moet je gedichten kunnen schrijven. Het lijkt me logisch dat een dichter gedichten kan maken. Het zal je verbazen hoeveel dichters geen fatsoenlijk gedicht kunnen schrijven… Daar had ik het niet over. Ik vroeg hoe je stadsdichter bent geworden. Een paar keer had ik gedichten voorgedragen in Almere, paar keer met mijn kop op tv verschenen… Mhmh… Ik had al flink wat gedichten geschreven. Ook over deze stad. En toen? Het begon als plagerij in de kroeg. Mensen hadden me de avond daarvoor op tv gezien en riepen: ‘He dichter!’ Al gauw werd dat uitgebreid tot stadsdichter. Hoe vond je dat? Deels vervelend. Ze haalden ook de Rotterdamse dichter Jules Deelder erbij… Gingen ze je de in de kroeg de Nachtburgemeester van Almere noemen… Zoveel nachtleven is er niet hier. Hoogstens was ik de Avondburgemeester van Almere. En Annemarie Jorritsma vond dat goed? Wat heb ik met de burgemeester te maken? Van wat Jorritsma vindt, kan ik niet wakker liggen. Ik zou ook niet wakker met haar willen liggen. Waar slaat dat op? Geen misverstand: ik zou best met haar wakker willen liggen hoor. Meen je dat? Wakker liggen? Zou jij een oog dicht doen dan als ze naast je lag? Dat klinkt lullig! Zo bedoel ik het niet. Ik zou veel met haar willen bespreken. Ze is een interessante vrouw. De hele nacht zou ik met haar praten omdat ik nieuwsgierig ben naar hoe zij tegen dingen aankijkt. Jij en de burgemeester samen de nacht doorbrengen… Is dat hoe jij stadsdichter bent geworden? Welnee. Op een dag werd ik op de kamer van de wethouder cultuur uitgenodigd. Hij vertelde mij dat Almere het stadsdichterschap in ging stellen en hij mij wilde benoemen. Dat vond ik een enorm grote eer.

Als columnist moet je soms schrijven over dingen die je liever niet aansnijdt. Met plezier schrijf ik dit stukje dan ook niet.

Het sinds 2009 leegstaande filmtheater was onlangs weer in het nieuws. Er zijn namelijk plannen om Cinescope om te bouwen tot een discotheek. Ik dacht terug aan de door mij gerespecteerde Wiebert. Een man van wie ik voldoende geleerd heb. Nog altijd ben ik hem daarvoor dankbaar. Cinescope was Wieberts project. Zijn hobby, zijn manier om iets moois voor Almere te doen. Tegen hobby’s heb ik geen bezwaren, alleen jammer dat niet iedereen daar zelf voor betaalt. Met veel persoonlijke inzet bouwde Wiebert in Almere een filmtheater. Veel energie stopte hij in ‘Circus’ Cinescope. Je kunt niet anders dan prijzen dat hij dat deed hoewel hij er – als vrijwilliger - zelf geen cent beter van werd. Dankzij zijn onverzettelijke vergadervaardigheden regelde hij honderdduizenden euro’s subsidie bij de provincie en het gemeentebestuur. Wiebert beschikte over het juiste netwerk. (kennissen zijn nuttiger dan het hebben van kennis) Dankzij zijn kennissen wist hij ook van de Europese Gemeenschap subsidie los te peuteren. Ongeveer een miljoen euro aan subsidie haalde hij binnen. Maar al dat geld hield Cinescope, tragisch genoeg, niet langer dan een paar jaar overeind. Zodoende staat al een tijd een luxe filmtheater ongebruikt leeg. Een nooit opgedoken parel in onze stad.

Een tijd terug bleek dat de voor veel geld opgeknapte buitenkant van Cinescope aan het instorten is. En nu wordt het dus een discotheek. De pers meldt dat het filmtheater destijds failliet ging doordat er te weinig bezoekers kwamen. Dat de oorzaak daarvan een slechte bedrijfsvoering en falend bestuur was, schijnt vergeten te zijn.

Dat menig vrijwilliger er geen vertrouwen in had en bestuursleden tegen Wieberts wijsheid ingingen, lees je nergens.

En Wiebert? Die geeft natuurlijk de strijd niet op. Daarin wordt hij gelukkig gesteund door zijn politieke partij, die hem beloonde met een provinciale bestuursfunctie. Daarnaast blijft hij zich maatschappelijk inzetten. Wiebert heeft ongetwijfeld een stichting opgericht voor “slachtoffers van de cultuurbezuinigingen”. Hopelijk heeft hij voor die stichting al subsidie geregeld.

Dankzij de Nederlandse overheid is Nederwiet haast ongezond sterk geworden. Was de werking van een paar trekjes vroeger te vergelijken met een biertje, tegenwoordig is het eerder een groot glas sterke drank. Dat komt doordat de kweek dankzij het opsporingsbeleid van buiten naar binnen is verplaatst. Binnen zijn de omstandigheden beter te beheersen. Van generatie op generatie wisten Nederlanders zo steeds hogere THC-percentages te bereiken. De wietpas is echter niet ingevoerd om daar iets aan te doen. De wietpas is er om buitenlandse regeringen tevreden te stellen. Ter ontmoediging van toeristen. Grensgemeentes willen op deze wijze coffeeshops aanpakken terwijl die wel voor werkgelegenheid zorgen. En de handel in soft drugs controleerbaar houden.

Weinig buitenlanders gaan voor hun plezier naar Terneuzen of Venlo. Een stad als Amsterdam, met al haar bezienswaardigheden, moet het deels ook hebben van coffeeshoptoerisme. Allerlei jonge Britten, Amerikanen en Italianen komen niet alleen voor het Rijksmuseum naar onze hoofdstad. Maar heel Nederland, dus ook Amsterdam, gaat de wietpas invoeren. Buitenlanders kunnen zo’n wietpas niet krijgen dus komen ze de coffeeshop niet in. In Maastricht weigerde een coffeeshop klanten te registeren en werd wiet aan buitenlanders verkocht. De burgemeester van die mooie stad heeft de coffeeshop gesloten omdat er geweigerd wordt aan de wietpas mee te werken. In Almere, die altijd aparte stad, gaat het anders. Kennelijk wil de Blowboot in Almere wel meewerken aan de wietpas. Burgemeester Jorritsma wil echter nog wachten op allerhande rechtszaken en juridisch getouwtrek. Verstandig van ‘onze Annemarie’.

Wat nou als het hele land de wietpas invoert en Almere niet? Dan zal het niet lang duren voordat de hele wereld weet dat Almere de nieuwe internationale hasjhoofdstad is. Hier hordes toeristen naar toe komen en de lokale economie een flinke impuls krijgt. Dat past ook mooi bij het voornemen om in 2022 de Floriade hier te houden. Kunnen we in Almere in 2022 de mooiste soorten cannabis laten zien. Want als Nederlanders iets kunnen, is het wiet verbouwen.

Je hebt mensen die vinden iedereen aardig, vinden alles mooi en fantastisch. Die mensen hebben volgens mij een onterecht beeld van de wereld, missen een deel van het leven. (Je hebt ook mensen die haten iedereen en wantrouwen alles. Die mensen hebben volgens mij überhaupt geen leven. Dit terzijde). Je kunt nu eenmaal niet iedereen aardig vinden en niet iedereen kan jou aardig vinden.

Ik knap vaak op van de gedachte dat er voldoende mensen zijn die een hekel aan mij hebben. Ook voor de boze reacties doe je het namelijk als columnist want als iedereen tevreden over je is, doe je iets fout. Natuurlijk word ik het liefst sympathiek gevonden maar het hangt af van wie, waarom en wanneer. Bijvoorbeeld in Nazi-Duitsland zou ik liever niet aardig gevonden worden. Geenszins wil ik Almere met Nazi-Duitsland vergelijken hoor! Om wat te noemen: Almere is geen politiestaat.

Over politie gesproken… Van de week waarschuwde de Almeerse politie voor een zogeheten prikkertruc. Inbrekers stoppen een cocktailprikker of tandenstoker in het slot van je voordeur en komen een dag later terug. Zit de cocktailprikker nog in het slot dan is er ondertussen niemand thuis geweest. Waren je spullen al die tijd onbeheerd en onbewaakt. Meer hoeft een inbreker niet te weten om tot actie over te gaan.

Mijn vriendin vond dat griezelig. Ze zei: ‘Vind je zo’n prikker of tandenstoker in je slot, weet je dus dat criminelen jouw huis op het oog hebben!’ Mannelijk zei ik dat ze zich niet druk moest maken. ‘Echt wel’, reageerde mijn vriendin, ‘Met zo’n prikker realiseer je dat je een doelwit van inbrekers bent. Ik zou me dood schrikken. Geen oog meer dicht doen. Werkelijk de hele nacht zou ik wakker zijn. Liggen luisteren of er niet ingebroken wordt.’

Niet iedereen kan jou aardig vinden en jij kunt niet iedereen aardig vinden. Sommige mensen vind je zo onaardig dat je ze haast iets toewenst. Je ze minimaal een slapeloze nacht zou willen bezorgen. Zodoende stap ik zo voor een rondje Almere op mijn fiets. In mijn binnenzak een stel tandenstokers.

6 juni 2012: interview Mario Withoud door Omroep Flevoland > HIER

(deze laatste bijdrage van Mario Withoud klinkt beetje als 'de laatste eer' (volgens Imago van Almere ;-)

Zwervers, kroegbazen, dominees, pastoors, voetbalhelden, heilsoldaten, kruidenmannetjes, huisartsen, kattenvrouwtjes, artistiekelingen, burgemeesters en dorpsgekken. Dat zijn de figuren die een gemeenschap kleur en een gezamenlijk referentiekader geven. Dergelijke personen kent de hele gemeente immers. Sinds de komst van de waterleiding is de dorpspomp achterhaald om verhalen over lokale fenomenen uit te wisselen.

In Almere heeft de Almare lang de functie van dorspomp overgenomen. In de Almare klonken de plaatselijke verhalen door. Daarin las je wat er gebeurde in ons mooie en interessante ‘dorp’. Speelde er iets in ons tot stad uitgegroeide dorp dan werd het gemeld in de Almare. Jarenlang hebben Almeerders op die krant vertrouwd om te weten wat er plaats vindt in Almare. Goed nieuws, slecht nieuws, mooie gebeurtenissen, lelijke ontwikkelingen. De Almare berichtte er over. Tijdenlang was die krant de perskoning van Almere.

Met het volwassen worden van Almere zijn er andere kranten bij gekomen in de stad. Zo krijgen we nu vier dagen per week de ‘Almere Vandaag’ in de brievenbus. Los van lokale ontwikkelingen heeft de tijd niet stil gestaan. Tegenwoordig is er natuurlijk internet om het nieuws te volgen. Neem bijvoorbeeld de site www.dichtbij.nl/Almere Kortom: er zijn mogelijkheden genoeg om het nieuws in Almere te volgen.

De Almare fuseert nu met Almere Vandaag. Dat heeft verschillende redenen. Het opgaan van de Almare in een andere krant stemt aan een kant verdrietig. Het is jammer. Gewoon jammer. Maar het past bij de voortschrijdende tijd dat zoiets gebeurt. Het is dus ook goed. De Almare verdwijnt en de Almere Vandaag wordt (nog) beter. De koning is dood, lang leve de koning!

Op twitter en in Almere leer je soms wonderlijke figuren kennen. Nee, ik heb het niet over de man die Adri Duivesteijn de beste wethouder van Europa vindt. Ik doel op een ander wonderlijk wezen. Daarom wandelde ik laatst na een tip via twitter naar het stadshart. Het betrof een plek op het Forum, tegenover de bioscoop. Ik ging daar op zoek naar Knurt.

Knurt is een heuse trol. Klein en compact gebouwd met een bruingrijze huid die nog het meest op gerimpeld leer lijkt. Van de Zweedse bossen verhuisde zijn hol – of beter: zijn grot – naar het Stadshart van Almere. Nu woont hij, met grot en al, in een etalage op het Forum. Volkomen op zijn gemak zag ik hem zitten naast een gemoedelijk kampvuurtje. Pruttelend kookpotje erboven. Kalm knikte hij naar me. Onbevangen keek hij me aan. Kennelijk was hij er aan gewend voor het oog van de wereld te koken. Wat voor maal hij aan het bereiden was, vroeg ik niet. Dat beetje privacy gunde ik hem. Het leek me een vriendelijk ventje. Iemand die, zou Gerard Reve zeggen, ‘veel van zijn moeder houdt’. Dat gaat ook voor Knurt op. Hij vertelde me namelijk dat hij zijn moeder vaak mist. Voor een trol is hij nog erg jong om op zichzelf te wonen; hij is pas een paar honderd jaar oud.

Gelukkig is één van zijn geestelijke vaders, Almeerder Ton Theunis, regelmatig in de buurt om hem liefde en aandacht te geven. En niet te vergeten eten en drinken omdat Knurt zelf geen boodschappen kan doen. Hoewel hij zich in die Almeerse etalage thuis voelt, merk je dat hij heimwee heeft. Want uiteindelijk wil Knurt terug naar huis. Naar Witch World, het Zweedse sprookjesbos waar hij geboren is. Terwijl ik weg liep, keek ik nog één keer om. Onmiskenbaar was enige uiterlijke gelijkenis tussen trol Knurt en één van zijn geestelijke vaders, Ton Theunis.

Een bijdrage van...Mario Withoud

mei 2012: ''Kelly’s vacation / Almeers Volkslied'

Mensen die zeggen dat er in Almere niets te doen is, lopen met oogkleppen op. Vrijwel dagelijks is er een activiteit.
Als muziekliefhebber valt mij op dat er in onze stad veel muziek gemaakt wordt.

(zelfmoordenaar) Kurt Cocaïne beschreef de “teenspirit” als ‘Here we are now, entertain us.’ Volgens mij werkt dat in Almere anders. In Almere zijn we, omdat er aanvankelijk niet veel was, gewend het zelf te organiseren, onszelf bezig te houden. Is er geen optreden van een bandje dan treed je zelf op met je eigen bandje. Misschien komt het doordat er hier zoveel jongeren wonen dat er zoveel bandjes zijn. Zeker in vergelijking met het aantal inwoners. En het zijn bandjes die wel verder komen dan plannen maken en dronken worden in de oefenruimte. Bandjes die regelmatig op het podium staan of zelfs cd’s opnemen. In verschillende genres steken ze hier boven het maaiveld uit. Denk aan een rapper als de sympathieke (klik hier > Tim Calis

Mijn persoonlijke favoriet is de band Kelly’s Vacation, waarvan de groepsleden zeker niet jong te noemen zijn. De drummer, Bram ‘Animal’ Wendels is van mijn leeftijd (ja, zo oud al en hij drumt nog altijd zonder bril!) De rest van Kelly’s Vacation zit gemiddeld rond de dertig à vijfendertig jaar. Zeker geen band van alleen jonkies dus! Blikvangster is zangeres Kelly Keet maar de creatieve man en bandleider is Sander Hoek. Zowel op elektrische als akoestische gitaar een meester. Letterlijk en figuurlijk want hij geeft ook gitaarles.

Op 29 april 2012 had ik de kans om de band weer te zien. Ze verzorgden een optreden op de dag vóór Koninginnedag.
Opnieuw viel op dat de composities en de uitvoering een hoog peil hebben. Omdat het Koninginnedag was, dacht ik terug aan het Wilhelmus. Het volkslied waarvan Sander en ik een couplet hebben aangepast om het een Almeerse versie te laten zijn.

klik > HIER (niet die Almeerse versie waar Mario het over heeft maar een 'proeve' van Sander Hoek die tokkelt op zijn gitaar...)

Inwoner van Almere

Ben ik van Amsterdams bloed

mijn woonplaats getrouwe

tot ik verhuizen moet

Een dichter zonder franje

Leef ik gehypotheekeerd

Den Koningin van Almere

He’k altijd geëerd.

Een bijdrage van...Mario Withoud

22 april 2012: ' Henk Hut'

Er is niemand met wie ik zo vaak ruzie heb gehad als met Henk Hut. Ik ben namelijk oud-voorzitter van de PvdA-Almere en Henk was een van de lastigste bestuursleden die ik ooit heb meegemaakt. U moet weten dat Henk moeilijk kon accepteren dat de PvdA niet automatisch al zijn standpunten over nam. Toch kon ik nooit lang boos zijn op Henk. Bij een sigaretje en een drankje vonden we elkaar altijd weer. Vol vechtlust tegen onrechtvaardigheid zat Henk. Vol lieve ondeugendheid ook. Een charmante ondeugendheid waar menigeen voor viel. Ook ik.

Want Henk bedoelde het niet slecht. En belangrijker: hij deed het niet voor zichzelf, hij deed het voor anderen. Natuurlijk, hij vond het prachtig om zelf in de belangstelling te staan, maar Henk vroeg geen aandacht voor zichzelf. Hij vroeg aandacht voor mensen in de problemen. Voor mensen aan de onderkant. Voor meer sociale woningbouw bijvoorbeeld.

Henk Hut zat in allerlei clubs zoals de Huurdersvereniging Almere. Was er nog geen club, dan richtte hij die zelf op. Dat deed hij in de Muziekwijk, daar richtte Hut bewonersvereniging Bomovi op.

Henk en ik mochten elkaar graag plagen. Zo vroeg ik hem destijds of hij al benaderd was als opvolger van de net gestorven Paus Johannes Paulus II. Henk sloeg dat ironisch grootmoedig af. Niet omdat hij zichzelf ongeschikt vond als paus. Zeker niet. 'Het was', zei Henk 'vanwege de moeite die hij had met het celibaat...'

Ik had het idee dat Henk oud zou worden omdat God het moment vreesde dat Hut ‘naar boven zou komen’. God zou weten dat als je Henk het woord gaf, je het niet meer terug kreeg. Direct zou Henk in de Hemel een bewonerscommissie oprichten en daar meer sociale woningbouw eisen.

Op woensdag 25 april 2012 is het al weer zeven jaar geleden dat Henk Hut, op weg naar het Flevo ziekenhuis, in een ambulance overleed. Juist omdat Henk zelden kort van stof was, houd ik aanstaande 25 april in plaats van één minuut stilte, anderhalve minuut stilte.

Een bijdrage van...Mario Withoud

april 2012: ' Bye bye Berdien (wethouder weg)'

foto: greta verduin

Menig Almeerder kon zijn frustratie afreageren. Menig Almeers raadslid wist welke wethouder de schuld moest krijgen. Het gekrakeel in de gemeenteraad kwam neer op ‘met z’n allen op Berdien’.

Nu is wethouder Berdien Steunenberg van het toneel verdwenen. De zelfverklaard gekruisigde wethouder vertrok lopend over het Weerwater. Daarna veranderde Steunenberg water in wijn en werd het eindelijk gezellig in de gemeenteraad.

Lost het echter iets op dat Berdien geen wethouder meer is? De coalitie verandert toch niet van samenstelling? Het coalitiebeleid blijft wat het was… Ze sprak als wethouder immers niet namens zichzelf maar namens het college, de coalitie.

Om nu dan alles in Steunenbergs schoenen te schuiven…

De coalitie vond het goed dat Steunenberg wethouder werd. Het CDA droeg haar voor met steun van bondgenoot ChristenUnie. Ze was al sinds 1998 raadslid. Dat Berdien bepaalde eigenschappen heeft, wist iedereen vooraf.

Dus ook haar CDA en de overige coalitiepartijen. Henk Hasper, fraktievoorzitter CDA (foto: greta verduin)

Uiteindelijk werkten die eigenschappen tegen haar. Daarom was er een motie van wantrouwen. Het aftreden zelf wil ik niet ter discussie stellen. Wel dat ze ‘afgezet’ is vanwege eigenschappen die haar CDA en alle coalitiepartijen dus vooraf al kenden. Ik was het niet altijd eens met het door Berdien en de coalitie gevoerde beleid. Ook niet met de manier waarop dat beleid uitgedragen, gecommuniceerd wordt. Maar de manier waarop Steunenberg communiceert, kon toch voor niemand een verrassing zijn?

Misschien had Berdien beter na moeten denken voor ze ‘ja’ zei tegen het wethouderschap. Het CDA en de coalitie hadden zich moeten beraden voordat ze Steunenberg deze zware wethouderspost aanboden.

Het CDA had hun partijgenoot moeten beschermen tegen haar ambitie, tegen zichzelf. Maar waarom ging de rest akkoord met haar voordracht? De coalitiepartijen hadden moeten zeggen dat Berdien een stevig raadslid was, alleen dat een wethouder andere kwaliteiten moet hebben. Ja, we kunnen er om lachen of mopperen maar deze geschiedenis is noch voor Almere noch voor Steunenberg goed.

Eigenlijk was deze motie van wantrouwen van de gemeenteraad niet gericht tegen Berdien. Hij was gericht tegen degenen die haar als wethouder hebben benoemd. Een meerderheid van de gemeenteraad zelf dus.

Mario Withoud (Amsterdam, 1965) is free lancer op communicatiegebied. www.mariowithoud.nl www.mariowithoud.nl/ stadsdichter

Een bijdrage van...Mario Withoud

maart 2012: ' Naar de Hemel in Almere '

De schemering staat op invallen als ik de Zoetelaarpassage inloop. Het is vlak na zessen en koud. Er nadert een oude vrouw. Ze draagt een klein brilletje en er haar iets te lange grijze haar zit verwaaid. Haar jas gaat duidelijk al een paar seizoenen te veel mee. De oude vrouw lijkt iets te zoeken. Wat is ze kwijt? Haar hondje? De weg?

‘Mag ik u iets vragen?’ spreekt ze me aan. ‘Natuurlijk mag u mij wat vragen, mevrouw.’ Ernstig kijkt ze me aan: ‘weet u dat Christus zal wederkomen?' ‘Hier in Almere? wil ik verbaasd reageren, maar ik zwijg. Dan zie ik in haar linkerhand een bijbel, in de andere een stel folders. ‘Heeft u thuis de bijbel, meneer?’ ‘Ik heb heel veel boeken, waaronder de bijbel’, erken ik. ‘En de hemel… wil ze weten heeft u daar wel eens over nagedacht?’ ‘De hemel is een mooi idee, mevrouw… Alleen lees ik nooit iets over huisdieren in de hemel en ik ben erg gehecht aan mijn katten.’ ‘Voor uw katten wordt gezorgd, die gaan weliswaar niet naar de hemel maar toch…’

‘Als mijn katten niet in de hemel zijn, wat heb ik daar dan te zoeken?’ ‘U spot ermee…meneer, u moet me wel serieus nemen.’

Zal ik zeggen wat ik vaker zeg? > ‘Ik geloof niet in God en Hij niet in mij.’ < Ik doe het niet uit beleefdheid voor mijn gesprekspartner die campagne voor God voert. De vrouw slaat de bijbel open en citeert enkele spreuken. Ze gaan over hoe de Heilige Geest te ontvangen en dat God en zijn zoon Jezus er zijn voor iedereen die wil geloven. ‘Dat wist ik al’, zeg ik ietwat hoogmoedig. ‘Graag nodig ik u uit, meneer. We hebben regelmatig bijeenkomsten in De Ark in Haven. En als u belooft niet te spotten bent u overmorgen zelfs al welkom op een huiskamerbijeenkomst.’ ‘Ik zal eens kijken,’ beloof ik. ‘Wilt u niet naar de hemel dan?’ ‘Bij ons thuis neemt mijn vriendin de belangrijke beslissingen, dus ik moet even aan haar vragen of het goed is dat ik naar de hemel ga.’

Mario Withoud (Amsterdam, 1965) is free lancer op communicatiegebied. www.mariowithoud.nl www.mariowithoud.nl/ stadsdichter

Een verhaaltje van...Mario Withoud

februari 2012: 'Je kop op TV'

Mijn goede vriend Theo en ik waren gezamenlijk ‘hoofd TV’ bij Stadsomroep Almere. Weinig vrijwilligers wilden achter de schermen actief zijn, redactiewerk doen, monteren of de techniek verzorgen. Menigeen wilde alleen een rol vóór de camera. Met je kop op TV. Lang niet iedereen beschikte over de zenuwen of inhoudelijke kwaliteit om dat te (kunnen) doen. Daarbij gaat het bij TV niet zozeer om wat je zelf vertellen wilt maar om wat je anderen vragen gaat. Niet de presentator is belangrijk maar de gast, degene die geïnterviewd wordt. Vergelijk het met een scheidsrechter die denkt dat de mensen voor hem naar het voetbalstadion komen.

De meeste vrijwilligers met presentatie-ambities hadden te veel zenuwen, te weinig inhoud en overschatten hun zelfvertrouwen. Tja, Theo en ik hebben flink wat dromen aan diggelen moeten slaan… Leuk vonden we dat niet, maar we waren eerlijk en principieel. Je moet soms mensen tegen zichzelf beschermen.

Iemand die we absoluut tegen zichzelf wilden beschermen was Patrick K. Hij kwam bij ons omdat hij TV-programma’s wilde maken. ‘Wat voor soort programma wil je maken?’ vroeg Theo. ‘Beroemde Nederlanders interviewen’, antwoordde Patrick. ‘Waarom wil je dat doen? Wat ga je vragen?’ wilde ik weten. ‘Gewoon leuk en gezellig toch. BN’ers’, verklaarde Patrick. Kon hij meteen hun handtekening vragen en met ze op de foto. Theo en ik beloofden Patrick er over na te denken.

Patrick adviseerde ons nog om zijn website te bezoeken. Dat zou ons overtuigen van zijn geschiktheid. Op die site bleek dat hij in het publiek had gezeten bij Zo Vader, Zo Zoon en figurant was geweest in enkele series. Maar het meest onder de indruk waren we van de fotoserie: ‘Zo woont Patrick in Almere.’ Patrick hebben we daarna teruggezien op TV. Opnieuw in het publiek, dit keer bij Paul de Leeuw. Patrick werd geridiculiseerd door de Leeuw maar hij was wel met zijn hoofd op tv.

Vanaf 27 februari 2012 is Patrick te zien bij de NCRV. Man Bijt Hond. Dit programma volgt hem in zijn poging een beroemde Nederlander te worden. De NCRV heeft kennelijk andere principes dan Theo en ik.

klik > HIER (met dank aan TOB Faber)

Een bijdrage van...Mario Withoud

februari 2012: 'Kogels in de Kruidenwijk'

Zeuren wil ik niet en angsthazen vertrouw ik niet. Wel vertrouw ik op feiten. Die feiten zijn dat mijn vriendin en ik driekwart van ons leven in Amsterdam hebben gewoond. En niet in de onschuldigste wijken hoor! Indische Buurt, Staatsliedenwijk en de Pijp.

Maar daar zijn we niet zoveel met criminaliteit in aanraking gekomen als in pakweg 13 jaar in de Almeerse Kruidenwijk. Evengoed vind ik de Kruidenwijk nog prettig. Zelfs in het donkerste donker wandel ik ontspannen over straat. Ook in het Beatrixpark. (volgens mijn vriendin zie ik het gevaar gewoon niet) Mijn vriendin voelt zich hier namelijk toenemend minder veilig. Dat heeft te maken met meerdere ‘incidenten’, zoals dat in stadhuis- termen heet. Onder meer een paar inbraken in ons huis, een wietkwekerij in een naburig pand en een roofoverval met mijn vriendin als slachtoffer.

De druppel is dat afgelopen donderdag enkele deuren verderop de kogels rondvlogen. Ook het nabije Beatrixpark was weer negatief in opspraak. Natuurlijk zijn de tijden grimmiger geworden, verliest veiligheid aan inhoud. Overal op de wereld zijn mensen steeds vaker misdaadslachtoffer. Almere is daarin niet uniek. Van de gemeenteraad mag je niet verwachten dat ze op wereldschaal de onveiligheid aanpakken. Wel kun je verlangen dat de gemeenteraad in Almere de onveiligheid bestrijdt.

In de gemeenteraad is het voornamelijk de PVV die zich er druk over maakt. PVV-raadslid Colette Bertram zal in camouflage- pak klaar staan om onverlaten te betrappen. Maar de andere partijen lijken Almere vooral een fijn dorp te vinden waar iedereen lief voor elkaar is. (De gemeenteraad wil het gevaar niet erkennen, zegt mijn vriendin) Natuurlijk zal een individueel raadslid, zoals PvdA’er Ciska van Rijn, desnoods in een schuttersputje plaatsnemen om Almeerders te beschermen. Maar wat buiten de PVV gemeenteraads-partijen verder doen?

Nee, ik wil geen cordon ME in de Kruidenwijk of het leger dat op het Lavendelplantsoen legitimatiebewijzen controleert. Zwaarder straffen dan? Ook niet. Langer straffen verlaagt de kans op een eerzaam leven en daarbij hebben de rechters het al druk zat. Maar wat er dan wel moet gebeuren? Ik weet het niet. Wel weet ik dat mijn vriendin de verhuisdozen heeft opgezocht.

Een verhaaltje van...Mario Withoud

januari 2012: 'Het bierviltje van Roel'

Op de lagere school luisterde mijn vader slecht. Dat was, zo’n vijfenzeventig jaar geleden, een kwestie van oost-indisch doof zijn. 'Doen alsof je niet hoort dat iemand iets vraagt of zegt'. Later, tijdens het huwelijk met mijn moeder, werd vaders oost-indische doofheid steeds hardnekkiger. Naarmate wij, zijn kinderen, opgroeiden, breidde het zich uit van mijn moeder tot zijn nageslacht.

Vragen om zakgeld of het plakken van een fietsband hoorde mijn vader niet. Mij heeft dat gevormd tot een zelfstandig iemand die naar de fietsenmaker gaat met een lekke band.

Inmiddels is mijn vader oud en wat gebrekkig. Soms voelt hij zich eenzaam al heeft hij genoeg contact met mensen. Regelmatig bezoekt hij kroegen op het Deventerpad of elders in Almere. Mijn vader maakt nog graag een praatje. Alleen verloopt dat contact moeilijker dan voorheen, hij is namelijk flink doof geworden. Echt doof dit keer, er zit niets oost-indisch meer aan. Verschillende geluiden tegelijk hoort hij slecht. Is de tv aan dan hoort hij de telefoon en deurbel niet. Zeker als zijn tv hard staat omdat hij doof is.

Gelukkig is technisch veel mogelijk. De deurbel en telefoon zijn gekoppeld aan lichtsignalen in zijn huiskamer. Alleen toen we laatst een nieuwe telefoon wilde installeren deden de lichtsignalen het niet. Telkens opnieuw de handleiding van de telefoon erbij pakken, het tussenstukje naar de lichtkoppeling bestuderen, weer terugstoppen en hard aandrukken… Niets hielp.

Totdat Roel, de vriend van mijn zus, langs kwam. Roel is een techniekfreak. Een halve minuut keek Roel naar de stekker van de telefoon en het koppelingsstukje voor de lichtsignalen. ‘Heb je een biertje?’ vroeg Roel mijn vader. (Hallo, eerst je werk doen en dan bier, dacht ik.) Mijn vader knikte en wilde naar de ijskast lopen. ‘Als je bier hebt’, zei Roel, ‘dan heb je vast ook een bierviltje.’

In een bierviltje maakt hij vier gaatjes waardoor hij het koppelingsstukje stak. Weer in de stekker inpluggen en voila: de lichtsignalen deden het weer. ‘Ze maakten geen goed contact, nu wel’, legde Roel uit. Mij verbaasde het, maar ook weer niet, want ik wist dat bier contact leggen vergemakkelijkt...

Mario Withoud (Amsterdam, 1965) is free lancer op communicatiegebied. www.mariowithoud.nl www.mariowithoud.nl/ stadsdichter

Het Kerstverhaal van...Mario Withoud

Kerstverhaal

Er was eens een vrouw die Anita heette. Omdat ze nooit iets leuk vond, werd ze geen Anita maar “Nieta” genoemd. Nieta had een hekel aan mannen maar ook aan vrouwen. Naast mensen, had ze ook een hekel aan dieren en de meeste planten. Er waren natuurlijk ook planten en dingen waar ze geen hekel aan had. Geschilde aardappels bijvoorbeeld of kokosmelk bij roggebrood met pindakaas. Maar aan gebeurtenissen – feesten en partijtjes, bijeenkomsten – had Nieta een hekel.

Op een dag in de winter zit Nieta voor zich uit te staren op de bank. Ze staat op van haar plekje bij de kachel en loopt naar het raam. Overal omlijsten lampjes ramen. Sommigen in de straat hebben zelfs lampjes in de kerstboom in de tuin. Hier en daar ligt zelfs nog wat sneeuw van een paar dagen terug. Nieta denkt aan de winkelstraat verderop. De collectebus van het Leger des Heils, de kerstman met een baard waar geen enkele moeite is gedaan om te verhullen dat hij nep is…

Ze vond werkelijk niks leuk. Maar van alle mensen, dieren, planten en dingen waar ze een hekel aan had, had Nieta het meest een hekel aan kerst! “Oh dennenboom/wat zijn uw taken levenloos/ Ik heb u laatst in bos zien staan / toen zaten er nog naalden aan.”, zingt ze. Ze klappertandt wat; er zit een barst in het raam, die weliswaar door de ijsvorming ijs geen wind meer doorlaat, maar wel kou uitstraalt.

Er loopt een rilling over haar rug, die niet van kou is. De rilling is er omdat ze denkt aan de volle winkels. Het zogenaamd gezellig glim- lachend winkelpersoneel dat het helemaal niet erg vindt dat iedereen allemaal tegelijk inkopen komt doen. Mensen die zogenaamd gezellig geld uitgeven dat ze niet kunnen of willen missen, inwendig vloekend dat ze niet eerder dan vlak voor kerst al die cadeautjes zijn gaan kopen. Cadeautjes waarvoor amper nog plaats is in de al volle tassen.

“Winkelbel, winkelbel”, zingt Nieta zacht op de melodie van Jingle Bells. “Winkelbel, winkelbel/wat rammel je weer hard.” Klappertandend gaat ze weer bij de kachel zitten. “Kerst, de eenzaamste tijd van het jaar”, mompelt ze. Dan besluit ze dat - al is het bijna kerst – ze wel weer genoeg gezongen en gepraat heeft.

Twee huizen verderop hoort ze haar buurvrouw bezoek verwelkomen. Als de brievenbus kleppert, schiet Nieta overeind naar de gang. Van alles wat ze haat aan kerst, haat ze kerstkaarten het meest. Ze vloekt als ze een kerstkaart op de mat ziet liggen. Nieta trekt haar deur open en kijkt vuil naar de postbode, met zijn vrolijk bedoelde kerstmuts. ”Houd die troep bij je”, snauwt Nieta. “Ik moet geen kerstkaart van mensen van wie ik alleen met kerst iets hoor.” De postbode zet zijn muts recht. Nieta gromt: “Het hele jaar zie ik niemand. Geen bezoekje, geen telefoontje... En dan met kerst ineens een kaartje sturen!! Houd bij je die troep!”

De postbode hapt naar lucht als Nieta de kaart van de mat pakt en die naar zijn hoofd gooit. “Stuur maar naar Afrika!”, gilt ze, “Naar Afrika! Kunnen ze de inkt er uit sabbelen, hebben ze tenminste nog wat te drinken…”

Ze gaat naar binnen, trekt de deur achter zich dicht en neemt direct met grote stappen de trappen naar zolder. “Nooit hoor je iets", ”klaagt Nieta tegen zichzelf, “Geen bezoekje, geen telefoontje en omdat het kerst is een nietszeggend kaartje?”

Met een plankje in haar hand komt ze van zolder terug. Ze loopt met het plankje – iets groter dan de brievenbus - en hamer en spijkers naar de deur. Nog voor ze heeft kunnen kijken of het plankje daadwerkelijk de brievenbus kan barricaderen, gaat de telefoon. Ze schrikt. Dan schudt Nieta nee. De telefoon gaat weer over. Dat is niet voor haar, besluit ze. Het is vast verkeerd verbonden. Ze pakt evengoed de telefoon op, zegt haar naam en luistert even. Nieta ziet er ineens jaren jonger uit als ze hoort wie er aan de lijn is. Met een gemeende glimlach op haar gezicht zegt ze: “Wat leuk dat je belt!”

Mario Withoud

Bang zijn ligt niet in mijn aard. Deels is dat genetisch bepaald. (Mijn vader is op zijn 80^e nog altijd voor niemand bang) Deels komt dat doordat ik in een Amsterdamse volkswijk ben opgegroeid. Uiteindelijk zit het in mijn karakter om “vrij en onverveerd” te zijn.

Op mijn 33^e ben ik verhuisd naar Almere. In die twaalfeneenhalf jaar Almere zijn er meer dan tien fietsen van mijn vriendin en mij gestolen. Een paar van die fietsen uit de afgesloten tuin van onze Almeerse doorzonwoning. Er is twee keer bij ons ingebroken. Beide keren lagen we boven de rustige slaap der rechtvaardigen te slapen. Ook heb ik een keer een inbreker betrapt die met behulp van een baksteen bezig was het huis naast ons te betreden. Het huis naast ons dat later een professionele wietplantage bleek te bevatten.

Het toppunt was dat mijn vriendin in een tunneltje overvallen werd door wat zij een jeugdbende noemt en ik een groep jongens. De ironie wil dat die overval op tien meter afstand was van het hoofdkantoor van de Almeerse Stadswachten; Veiligheidstoezicht Almere.

Vrijwel al die malen dat “we” slachtoffer waren, heeft de politie haar best gedaan. Voor zover ik kan inschatten heeft ook de gemeente toen niets nagelaten. Zowel bij het oplossen als het voorkomen van diefstal, inbraak en overval hebben handhavers en gemeente gedaan wat ze konden. Natuurlijk: er zijn te weinig agenten. Maar met meer agenten was ook niet voorkomen dat mijn vriendin en ik onderdeel werden van de criminaliteitsstatistieken. Over de hele wereld lijken mensen immers kwetsbaarder te worden. Steeds vaker zijn ze slachtoffer van de verslechterde mentaliteit van de medemens. Almere zal daar geen uitzondering op zijn.

Ik wil niet leven in angst. Mijn vriendin ook niet. Voor mezelf sprekend vind ik Almere nog altijd een veilige stad. Mijn vriendin heeft echter lang tunneltjes gemeden en controleert nu elke avond of er geen breekijzer tussen onze ramen gezet kan worden. Bang ben ik nog altijd niet. Maar ik moet toegeven dat ik eerder dan vroeger ’s nachts wakker word van vreemde geluiden rond of in mijn huis.

Journalisten zijn niet van het Leger des Heils. Journalisten moeten- net als iedereen – geld verdienen om de rekeningen te betalen. Dat geldt ook voor de krant of omroep waar ze voor werken. Daarbij is er een verschil tussen nieuws brengen en dat nieuws duiden door dieper in te gaan op de oorzaak of gevolg van een nieuwsfeit. Iedereen snapt dat puur het nieuws brengen minder geld kost dan ingaan op de achtergrond van dat nieuws. (Dit los van het feit dat mensen minder dan vroeger interesse in (langere) achtergrondverhalen hebben). “Slechts” het nieuws brengen kost minder tijd en mankracht dan er dieper op ingaan. Dat uitzoeken en graven kost budget en geld hebben de meeste kranten en omroepen te weinig. Dat kranten en omroepen te maken hebben met teruglopende inkomsten komt omdat ze minder leden en adverteerders hebben. Teruglopende inkomsten spelen over heel de wereld een rol. Dus ook in Almere.

In Almere hebben we een aantal huis-aan-huisbladen en Omroep Flevoland om ons op de hoogte te houden van de ontwikkelingen in onze stad. Dat doen ze vooral door het nieuws te brengen. Zogeheten onderzoeksjournalistiek is er niet veel in onze stad. Ik denk niet dat daardoor allerlei schandalen in de doofpot verdwijnen. Maar zeker kunnen u en ik dat natuurlijk niet weten.

Daarnaast speelt er genoeg in Almere waar meer over te vertellen valt. Ik noem maar wat: hoe gewenst en realistisch is de groei van Almere nog? Hoe staat het hier werkelijk met de criminaliteit? Valt die criminaliteit mee zoals de burgemeester zegt of heeft de PVV gelijk? Waarom komt zo weinig van de cultuursubsidie terecht bij kunstenaars? Hoe kan Almere zo’n voorbeeldige fietsstad zijn en tegelijk moeilijk doen over fatsoenlijke fietsenstallingen?

Waarom journalisten dat niet uitdiepen? Regelmatig zal dat uit gebrek aan mankracht zijn. Er is domweg het geld niet voor. En waarom dat geld er niet is? Omdat er te weinig Almeerders zijn die voor het Almeerse nieuws willen betalen. Daarom hebben we hier alleen gratis huis-aan-huisbladen.

Een paar keer slaat Hans Snel namelijk de spijker op zijn kop. Bijvoorbeeld als hij in het afscheidsinterview zegt: "Almeerders hebben een soort minderwaardigheidscomplex en hebben daardoor altijd het idee dat zij moeten benadrukken dat alles wat hier gebeurt zo ontzettend bijzonder is. Daar ben ik nooit in meegegaan. Natuurlijk, er gebeurt hier ook veel, maar niet alles is uitzonderlijk."

Geen misverstand: ik ben trots op Almere... Maar ik heb geen oogkleppen op. Net als ACM-directeur Snel zie ik een verschil tussen wat Almeerders bijzonder vinden en wat werkelijk bijzonder is. En dat Almeerse minderwaardigheidscomplex is deels gebaseerd op onwetendheid van niet-Almeerders. Daar moet je gewoon grappen over maken. Vraagt iemand uit Amsterdam waar ik vandaan kom, antwoord ik glimlachend: "Uit Almere maar verder gaat goed met me...".

Dat onterechte negatieve beeld van Almere moet je natuurlijk bestrijden. Marketing en andere promotiemiddelen zijn daar uitstekend geschikt voor. Maar ook een marketeer heeft zich te schikken in de keuzes en het beschikbare budget van zijn opdrachtgever. De ACM-directeur geeft aan daar soms mee te hebben geworsteld. Zo zegt hij: "Ik heb wel eens kritiek gekregen dat ik Almere niet heb willen positioneren als sportstad bijvoorbeeld. Maar wees toch reëel, er is een voetbalclub die lange tijd onderaan bungelde in de Jupiler League, ging de volleybalclub failliet en sport de gemiddelde Almeerder maar weinig."

Een tijd terug heb ik op het Buitenhout College les gegeven in “Dichterlijk Denken en Schrijven”. Ik herinner me de eerste keer dat ik op het Buitenhout College kwam. Aan de buitenkant van het hek om de school een bord. Op dat bord een waarschuwing dat onbevoegden het terrein niet mogen betreden. Verder op het schoolplein een waarschuwing voor leerlingen om in de pauze juist binnen de hekken te blijven. Voor de buitendeur van het Buitenhout College op de grond een groot ijzeren rooster, om leerlingen de resten van buiten af te laten vegen. Zijn de deuren voorbij dat ijzeren rooster gepasseerd, betreed je een soort sluis. Zoals bij laboratoria om geen infecties over te brengen. Binnen, in de grote hal voel je het leven bruisen in de nog zo jonge harten. Zeker als er pauze is, het door elkaar krioelt, gilt en giert, voel je de energie van de jongeren heen en weer stuiteren. Van de muren tegen de hoge plafonds, via de vloer over het lange eind van de zaal. Hier gebeurt iets.

Op het BHC was er een jongen in ‘mijn klas' die zijn oordopjes in had en in zichzelf gekeerd achter zijn tafeltje zat. Toen ik voor hem ging staan verstond hij mijn vraag niet. Na wat manende gebaren van mij, haalde hij één dopje eruit. Ik zei het onbeleefd te vinden dat hij met zijn oortelefoon inzat terwijl ik praatte. De jongen zelf vond dat hij me al tegemoet was gekomen door met maar één oor naar muziek te luisteren. De leraar Nederlands op het Ingenieur Lely lyceum had destijds met een reden op bord geschreven dat we broodkruimels op de rok van het universum zijn. De leraar deed dat om mij op mijn plaats te zetten. Ik was namelijk ontzettend aan het klieren tijdens de les.

Dat het Weerwater een prachtige plek is, zal menig Almeerder beamen. Ook zal menig Almeerder vinden dat het Weerwater meer benut kan worden. Verder zal menig Almeerder erkennen dat Almere een stad is die bruist van de ideeën en initiatieven. Dat sommige van die initiatieven helaas niet zozeer creatief als wel waanzin zijn, is genoegzaam bekend.

Een idee dat fantasievol maar tegelijk realistisch is, vormt de Floriade 2022. Zo’n Floriade is een wereldtentoonstelling waaraan op uitnodiging van de Staat der Nederlanden tientallen landen een bijdrage leveren. Het idee is om in 2022 in Almere die Floriade te organiseren. Een mogelijke plek daarvoor is een centrale stadslocatie. Te weten het Weerwater en de grond er omheen richting bedrijventerrein De Steiger en het Kasteel.

Enkele knappe en verantwoordelijke koppen hebben zich over dat Floriade-idee gebogen. Achter die knappe koppen staan organisaties als de Kamer van Koophandel, Vereniging Bedrijfskring Almere en de Rabobank. Inderdaad: geen organisaties die zomaar wat doen of beweren. Dus als die drie organisaties een rapport uitbrengen waarin over de Floriade staat “dat het een potentieel kansrijk project is voor het regionale ondernemersklimaat c.q. voor de economie”, neem ik dat serieus. Uit dat rapport blijkt dat Almere voordeel heeft bij het project Floriade. Zo’n Floriade kost dus niet alleen maar geld. Zowel qua economie als uitstraling levert het ook iets op. Niet alleen in 2022 en de jaren daarna. De Floriade heeft immers een voorbereidingstijd van 10 jaar. In die periode zal er ook genoeg publicitaire en inhoudelijke aandacht zijn voor het organiserende Almere.

Nee, ik zeg niet dat er nu direct tussen de 300 en 600 miljoen op tafel gelegd moet worden. (Bedragen waar Almere tussen de 12% en 18% van zou moeten betalen). Wel zeg ik: neem dit serieus. Bekijk dit idee goed. Weeg de voor- en nadelen af. Maar wees vooral niet bang. Laat angst je niet weerhouden van het organiseren van de Floriade. Kijk immers naar welke organisaties achter dit idee staan. Partijen als de Rabobank doen dat niet zomaar, ze maken geen grappen als het om geld gaat.

Onlangs organiseerde Omroep Flevoland een verkiezing. Het ging om wie “De Held van Flevoland” is. Maar wat is precies een held? Verschillende woordenboeken en encyclopedieën sloeg ik er op na. Samengevat is een held iemand die moed toont en niet aan het eigen belang denkt. Het is wel vereist dat dit heldendom uit een daad blijkt. Oorlogen en andere rampspoed zijn een kans om held te worden. Een held kan ook iemand zijn die op andere wijze voorbeeldig is. Mede daarom wordt tegenwoordig menig beroemdheid als held gezien. Vandaar ook de variatie op het lijstje mogelijke helden van Flevoland. Op die lijst stonden bekende Flevolanders als Ali B. en Klaas Wilting, maar ook Cornelis Lely, diverse politici en enkele ondernemers.

Een Drontense ondernemer heeft de verkiezingen gewonnen. Dat Meine Breemhaar nu “De Held van Flevoland” is, heeft kritiek opgeleverd. Maar Flevoland is een ondernemende provincie dus is het niet onlogisch dat een zakenman wint. Of nu juist Breemhaar de ondernemende held is, moeten andere mensen maar uitmaken. Ik heb wel verstand van ondernemen maar weet te weinig van Breemhaar om te beoordelen of de kritiek op hem klopt. Ali B. werd trouwens 2e en Klaas Wilting 30^e met 18 stemmen. Klaas stond nog altijd 16 plaatsen hoger dan burgemeester Jorritsma met 7 stemmen… Zelf heb ik mijn stem uitgebracht op de man aan wie heel Flevoland te danken is: Cornelis Lely. De doorzetter die met veel persoonlijke opoffering jarenlang vocht voor het inpolderen. Grote Held Cornelis werd 6e. Zo gaan die dingen tegenwoordig.

Om thuis een vinger aan de pols te houden hebben we ook hier een heldenverkiezing gehouden. Er waren twee uit te brengen stemmen en twee kandidaten. Wie was bij ons thuis de held? Ik stemde op mijn vriendin en zij op mij. Dat werkte dus niet. Dus stemden we nog een keer. Maar zij mocht niet op mij stemmen en ik niet op haar. Vanochtend werd ik wakker met een regel uit een liedje. De hele dag zit die regel al in mijn hoofd: “Met goede zin en zonder geld, zo ben ik mijn eigen held.”

De telefoon gaat. Het is een voor mij onbekend nummer. Ik neem op. Het is een journalist. Hij wil weten hoe ik als stadsdichter sta tegenover de plannen van de stad Utrecht om meer samen te werken met Amsterdam en Almere. Ook Almere is enthousiast over deze zogenoemde metropoolregio. Het doel ervan is meer afstemming op diverse gebieden. De bedoeling is NIET om van de drie steden één stad te maken. Ik vertel de journalist dat er desondanks mensen zijn die deze metropoolregio bedreigend vinden. Mensen vrezen onterecht dat ze hun identiteit moeten opgeven. Volgens mij zullen de gebieden namelijk blijven zoals ze zijn. Neem Amsterdam-Oost. Dat is anders dan Amsterdam-Noord en het Almeerse stadsdeel Haven heeft andere kenmerken dan Buiten. Daarbij: hoeveel zogenaamd echte Amsterdammers of Utrechters zijn daar geboren? Heel veel mensen verhuizen toch naar deze steden, meld ik de journalist. De een voor werk, de ander voor studie. Uiteindelijk vormen ze een gezin of willen ze beter wonen en verhuizen ze naar Almere.

“Dus je bent niet bang?” vraagt de journalist. “Nee, ik zie veel voordelen van samenwerking. Zeker als de drie steden niet alleen willen nemen, maar ook geven. Dat is goed voor Amsterdammers, Utrechters en Almeerders.” Zijn laatste vraag is of ik een couplet wil dichten waarin ik mijn mening geef. Een paar uur later mail ik hem het volgende fragment:

PS Ik vrees dus niet dat Almere zijn naam of onafhankelijkheid gaat verliezen. Maar al mocht dat zo zijn. Wat dan nog? In de loop der tijd heeft Amsterdam dorpen en gemeentes als Osdorp, Sloten, Buiksloot, Nieuwendam, Ransdorp en Watergraafsmeer in zich opgenomen. Sommige namen bestaan nog als woonwijken. Andere namen als Weesperkarspel zijn verdwenen. Wie ligt daar nu nog wakker van?

Ook mijn woonplaats wil mee met de vooruitgang. Dat lijkt deels uit angst achter te blijven. Of zoals een lokaal politicus zei: “We moeten op de kaart blijven staan.” (alsof iemand had gedreigd onze gemeente van de kaart te halen)

Als ik op weg naar de supermarkt ben, zie ik veel mensen bij het stadhuis. Er is een raadsvergadering waar van alles wordt besproken, ontdek ik. De boodschappen stel ik uit om een kijkje te nemen in de uitpuilende raadszaal. Ik kom binnen op het moment dat een geducht oppositielid het woord neemt. “Ik begrijp het allemaal wel”, zegt het oppositielid, “maar we moeten dingen in hun proportie zien. We zijn hier niet in Amsterdam. Daar willen ze, om de toeristische aantrekkelijkheid te vergroten, een tweede Anne Frankhuis bouwen. Wij hoeven toch niet aan dergelijke praktijken te doen? Natuurlijk moeten we zorgen dat onze stad aantrekkelijk blijft. En mogen we best met onze buurstad concurreren. Moet het daarbij echter gaan om wie de meeste winkels heeft? Waarom richten wij ons niet op een ander publiek? Waarom proberen we niet bijvoorbeeld een betere klasse restaurants naar onze gemeente te krijgen? Waarom weer McDommerds of in Kentucky Gefrituurde Kip?” “De markt wil dat”, onderbreekt de wethouder hem.

Dat is waar ook. Ik was op weg naar de supermarkt om groenten te halen. Zo onopvallend mogelijk verlaat ik de raadzaal.

Twee dagen later ben ik weer in de stad. Dit keer voor een pondje vis. Op de voorpagina van de krant waar de visboer mijn bestelling inpakt, staat een foto. Op die krantenfoto staan de burgemeester en de wethouder. Ze kijken trots lachend naar een maquette. Op de achtergrond nog net zichtbaar een treurig kijkend oppositieraadslid.

9 oktober 2011: 'Bij de notaris'

Met zijn vele koopwoningen en 'opwaartse verhuisbewegingen' is Almere lang een dorado voor notarissen geweest. Dat notarissen hun geld verbrassen verwacht ik niet want het zijn meestal mensen met veel zelfbeheersing. Vaak is het een bepaald soort mens. Ze lijken net van de strijkplank af te komen en het hoofdhaar is langs een liniaal recht gelegd. Ze spreken duidelijk en correct Nederlands, maar op zachte toon, gelijk een begrafenisondernemer. Notarissen hebben zichzelf volledig onder controle. Types die -als ze per ongeluk een boer laten- een week van slag zijn. Ze zijn kalm en bedaard. Zo kalm en bedaard dat je er zelf haast zenuwachtig van zou worden.

In verband met een verandering in de financiering van mijn huis moest ik laatst bij de notaris zijn. De te verrichten formele handeling betrof het ondertekenen van de vernieuwde hypotheekakte. Je krijgt de hypotheekakte van tevoren toegestuurd opdat je hem door kunt lezen en mogelijke fouten er uit kunt halen.

Natuurlijk lees je die hypotheekakte goed. Omdat het een standaardstuk is, geloof je het echter uiteindelijk wel. Feitelijk controleer je slechts wat je kunt controleren. Mijn naam was goed gespeld en ook mijn geboortedatum, geboorteplaats en geslacht waren niet gewijzigd… Zo’n notaris loopt allerlei dingen na:

'De financiering staat geheel en alleen op uw naam. Heeft u kinderen?' --- 'Niet dat ik weet. Tot op heden heeft zich niemand gemeld.'

'Heeft u al een testament gemaakt?' --- 'Nee, dat nog niet, maar ik zal aan u denken als ik mijn testament op wil maken.'

'Dat is heel aardig van u, maar als notaris mag ik geen begunstigde zijn van de erfenis van een cliënt. Meneer Withoud, u bent hier in verband met de financiering van de Zwenkgrasstraat' --- 'Nou, niet de hele Zwenkgrasstraat, een deel daarvan, het perceel op nummer 9.'

Formeel moet de notaris ook altijd controleren of je de inhoud snapt voordat je akkoord gaat en je handtekening zet. Vandaar dat hij vraagt:

'Stelt u er prijs op dat ik de gehele akte voorlees?' --- 'Ik zou het op prijs stellen als u dat níet doet.'

Ik had ze willen ontwijken maar het was te laat om achter een geparkeerde auto weg te duiken. Gelukkig waren de beide narcisten zo met zichzelf bezig dat ze niemand anders zagen. Zeker mij zagen ze niet staan. Daar liepen de twee mannen. Ik bekeek ze in volle omvang en zong zacht: “twee ballon, twee ballon, twee ballonnetjes.” Twee mannen die duidelijk dachten: “vraag niet wat jij voor de Stadsomroep kunt doen, maar wat de Stadsomroep voor jouw CV kan doen”.

De één is verantwoordelijk voor het wegjagen van vrijwilligers bij de Stadsomroep. De ander is een meester in het subsidie aanvragen. Voor hem is de stadsomroep het zoveelste instrument om nog belangrijker te worden op het goedgelovige stadhuis.

Met die twee heren of met de Stadsomroep wil ik niet bezig zijn. Maar ik laat nu eenmaal het algemeen belang vaak zwaarder wegen dan mijn eigen belang. Vandaar dat ik opnieuw aandacht aan de Stadsomroep besteed. Dat beide mannen de publiciteit bespeelden maakt ontwijken niet makkelijker.

In de krant stond: “De Stadsomroep heeft aardig wat respons gekregen op de oproep om mee te komen praten over de rol en de toekomst van de lokale omroep in Almere …[Er gaven] ongeveer vijftig Almeerders hun visie tijdens een brainstormsessie.”

Ondertussen heb ik wat ooggetuigen van die brainstormsessie gesproken. Van die ooggetuigen begrijp ik dat tweederde van de aanwezigen bestond uit (oud) vrijwilligers en familie daarvan. De eenderde die nieuw was, had vooral het gevoel klapvee te zijn. De ooggetuigen zijn het over het algemeen eens. Daarbij maakt het niet uit of ze ingevoerd zijn of niet. Allemaal hebben ze het gevoel dat er niets verandert bij de stadsomroep. Weer werd er, zoals al jaren lang, geroepen dat er bijvoorbeeld samengewerkt gaat worden met scholen. Er meer sponsors gezocht worden. En waar menigeen op zit te wachten kwam niet aan de orde. Namelijk het terugtreden van het bestuur.

En de centrale vraag werd op de brainstormsessie natuurlijk ook niet gesteld: heeft Almere - zeker in deze vorm - een stadsomroep nodig?

Met dank aan V3. Opgedragen aan talloze goedbedoelende vrijwilligers van Stadsomroep Almere.

Mario Withoud (Amsterdam, 1965) is de officiële stadsdichter van Almere en freelancer op communicatiegebied www.mariowithoud.nl/stadsdichter

26 september 2011: Gedicht van Mario:

Nieuwe attributen in Oude theater

In Almere staat een gebouw stil en verlaten - Verloren te midden van drukke winkelstraten

De Metropole was eens een goedbezet theater - Het publiek een nieuwe plek aan het Weerwater

Een gebouw dat ongezien dagen aanéén reeg - Tot Corio retailvastgoed dat in de gaten kreeg.

Want diep in de Almeerse binnenstad - Een gebouw dat niemand meer betrad

Waar eens elke grote artiest stond - Galmt nu de leegte eenzaam rond

Al de beroemdheden die er optraden - Zijn nu verhuisd voorbij de Esplanade

Dat witte pand leek voorgoed vastgeroest - Maar werd bevrijd door Corio retailvastgoed

Een theaterwet zegt the show must go on - En Primark ziet er een plek onder de zon

Ze gaan het theater nu eindelijk verbouwen - En niks blijft hetzelfde, niks blijft het oude

Slopen en hakken in het harde gegoten beton - Niks blijft hetzelfde want the show must go on

Corio schept, Primark de trekker, ieder hun part - Werken hier samen aan een nieuw winkelhart

Theater de Metropole was stil en verlaten - Witte pand vastgeroest in winkelstraten

Een theaterwet zegt the show must go on - Slopen en hakken in het harde gegoten beton

De tijd gaat weer verder, de klok staat niet stil - Allemaal winkels, ze hebben voor elk wat wils

De bouw gaat nu dan gestaag beginnen - Mijn vriendin wil er vast wel naar binnen

Om te kijken, te winkelen en wat ze ook haalt - k vind het best zolang ze het zelf maar betaalt.

Regio-26 september 2011 - gepubliceerd in LifeStyle/Wonen

De mening van... Mario Withoud op 20 september 2011

Steeds weer die Stadsomroep

Bij het plaatsnemen aan het cafétafeltje had ik geknikt naar Z.X. en U.V. aan het tafeltje naast me. Ik kende ze vaag als collega-vrijwilligers bij de stadsomroep. Omdat mijn afspraak verlaat was kon ik me richten op wat Z.X en U.V. zeiden. Ze bespraken de stadsomroep. De recente ontwikkelingen bij de omroep die niets nieuws inhielden, meer een herhaling van zetten waren. Ze hadden het idee dat ego’s van bepaalde topmensen nog altijd belangrijker waren dan de stadsomroep zelf.

Z.X. en U.V waren beter ingevoerd dan ik. Zo bespraken ze het nieuwe hoofd; bestuurspenningmeester Bert W. "Ik snap het niet", zei Z.X. , "Al jaren overschrijdt het bestuur van de omroep hun zittingstermijn. Ze hadden beloofd af te treden. Nu treden bepaalde bestuursleden eindelijk af. Maar in plaats van bestuurslid wordt die Bert W. hoofd van de omroep." U.V. knikte: "Zoals Poetin geen president van Rusland meer is maar minister-president."

U.V meldde dat er een stuurgroep was die een brainstormavond over de stadsomroep organiseerde. Z.X. begon zo hard te lachen dat hij er in leek te stikken. "Och een stuurgroep", hervond Z.X. zichzelf, "Weet je dat één van de leden van die kakelverse stuurgroep al weer opgestapt is? Dat opgestapte stuurgroeplid voorziet namelijk dat alles bij het oude blijf. En dan is er nog een stationmanager die roept dat we het verleden moeten vergeten."

Z.X. zweeg even. "Vergeven en vergeten ben ik helemaal voor. Mij hoor je niet meer over Duitsers… Maar dat kon alleen omdat Hitler en zijn kliek opgerot waren." Ik overwoog om me in het gesprek te mengen want dit klonk wel erg bot. Maar ik bleef zitten en luisterde verder.

"Wat doe je er aan", vroeg U.V. zich moedeloos af. Ze namen ieder een slok bier. "De gemeenteraad zou iets kunnen doen", opperde U.V. "Inhoudelijk mag de gemeente zich niet met de stadsomroep bemoeien", zei Z.X. nog een slokje nemend, "Wat de gemeenteraad wel kan doen is weigeren om een organisatie te subsidiëren waar het chronisch rommelt."

Ik dronk mijn glas wijn leeg en benijdde de gemeenteraad niet.

Mario Withoud (A'dam 1965) is de officiële stadsdichter van Almere en free-lancer op communicatiegebied > www.mariowithoud.nl

In februari 2010 was ik één van de Almeerders die Stephan Sanders in zijn door de gemeente betaalde schrijversappartement ontving. Sanders zou een boek schrijven.

Een literator een boek over Almere laten schrijven leek me een goed idee van de gemeente. Wel vroeg ik me af waarom er geen Almeerse schrijver was gekozen voor dit project. Die Almeerse schrijvers wilden toch ook wel een tijd hun huisvestinglasten door de gemeente laten betalen?

Het schrijversappartement was gevuld met zo’n 75 Almeerders die de Alombekende Auteur welkom heetten. Sommige aanwezigen leken op hun knieën te willen vallen om vervolgens de auteurshand te kussen. In de toespraken werd Almere afgeschilderd als een gemeente met een rijk en hoogwaardig cultureel leven.

Ik bekeek de om Sanders verzamelde culturele elite, althans de mensen die zich daartoe waanden.

Buiten Sanders waren er slechts zo’n 8 mensen die zelf iets van culturele waarde konden scheppen. Van de pakweg 75 aanwezigen waren er maar een paar géén ambtenaar, voorzitter van een culturele vereniging of penningmeester van een club voor architectuurbewonderaars. En deze receptie in het schrijversappartement was dan één van hoogtepunten met de Almeerse culturele elite. Als je al die toespraken hoorde was Almere een culturele paradijs. Maar op bepaalde cultuurgebieden was – en is! – onze stad onvolwassen. Het culturele leven is hier nog te vaak een parodie. Het culturele leven bestaat te veel uit doen alsof. Net zoals kinderen vader en moedertje spelen maar het niet echt zijn.

Zo’n boek over Almere echter, geschreven door een heuse schrijver, dat leek me nou juist een goed idee.

Alleen waar blijft dat boek?

En wat klopt er van het bericht dat het boek niet meer wordt dan een bundeling van wat columns? Graag zou ik nog altijd dit project willen verdedigen. Maar hoe?

Colette Bertram van de PVV noemt het project "mislukte cultuurkul". Een reactie die van de PVV te verwachten valt. Maar de PVV is wellicht terecht verbijsterd dat dit allemaal kan. Ik vrees dat de PVV geen uitzondering is. Menig Almeerder zal dit zien als een bewijs dat cultuurgeld-verslindende flauwekul is. En dat is jammer. Heel jammer!

Mario Withoud (Amsterdam, 1965) is de officiële stadsdichter van Almere en freelancer op communicatiegebied www.mariowithoud.nl/stadsdichter

----------------------------------------

klik ook > HIER en ga naar 10 september 2011

juni 2011: Stadsdichter Mario is boos op gemeente Almere....en terecht!

Op Omroep Flevoland is veel info te vinden klik> HIER plus een filmpje

Dokter Liefde

Wanneer de pijn

de tranen uit de ogen perst

of als de weelde te veel wordt,

is een telefoontje genoeg.

Hij is vierentwintig uur per dag bereikbaar.

Ook voor niet echte noodgevallen.

Zonder zorgen

voert hij zijn hoopgevende taak uit.

De handen onderzoeken zacht,

voorzichtig en toch vastberaden.

Een kwestie van vanzelf meeleven.

Zijn witte jas niet altijd onbevlekt,

maar raken doet het hem nooit.

Slechts van schampen is sprake.

Omdat hij hier en daar

een littekentje achterlaat,

is respect niet alles wat hij ontmoet.

Daarom schuiven de verpleegsters

aan de kant, als over de gangen galmt:

Dokter Liefde...

Oproep voor Dokter Liefde.

Mario 22-2-2011

5 februari 2011: Vrijheid van meningsuiting belangrijk maar bewust belasteren is heel wat anders....

dat wilde ik ff kwijt...mijn mening dus (imagovanalmere)

2010

13 en 27 november 2010: cabaretesk optreden van Almeerse Stadsdichter Mario

.......het ‘verboden gedicht’ .....

De Almeerse Stadsdichter Mario Withoud brengt op 13 en 27 november 2010 een cabaretprogramma over Almere. In deze voorstelling is ook het omstreden anti-PVV-gedicht te horen, dat leidde tot vragen in de gemeenteraad en veel mediabelangstelling, tot over de grens.

Mario heeft als stadsdichter verschillende rollen. Hij is de hofnar en de bard van de stad. Hij gaat bewust het grijze gebied tussen politiek, gemeente en burgerij niet uit de weg. Zoekt soms het conflict maar vaker uit hij zijn persoonlijke liefde voor stad en mensen. Omstreden en geliefd. In ieder geval spraakmakend. De veelal humorvolle gedichten variëren van vrolijke korte stukjes tot serieus en filosofisch. Liedjes en korte filmpjes laten een andere kant van Mario zien. Dat doet hij samen met gitarist Sander Hoek. Deze voorstelling is een ‘must’ voor Almeerders die de stad in hun hart hebben gesloten.

klik HIER en scroll naar zaterdag 2 oktober 2010 (verslag - met filmpjes) van hun eerste optreden)

De VPRO schreef lovend over zijn voorprogramma tijdens de cultuurnacht:' een toegankelijk spel met woorden, muziek, emoties en gedachten; kortom: wat Mario doet, is voor iedereen te begrijpen. Met elke voorstelling brengt Mario Withoud nieuw werk!!

De optredens zijn zaterdag 13/1 en 27/11/2010 (15:15uur) in de Nieuwe Zaal van de Nieuwe Bieb op het Stadhuisplein. Kaarten (à 7,50) aan de zaal en in de voorverkoop bij Le Baron, Grote Markt en Platenhuis ’t Oor, Brouwerstraat - Almere meer info > Mario Withoud

voor het gedicht > bericht hieronder!

Gedicht van de Almeerse stadsdichter Mario Withoud

(dit gedicht is al van 4 maart 2010 (net vóór de Verkiezingen) maar nu ineens in het (politieke) nieuws)

(gedicht is al van 4 maart 2010, maar nu ineens in het (politieke) nieuws)

'Bid richting Venlo'

Het kind dat ik ook nog ben dat voelt zich niet echt gewenst. De ogen droog en hetgeen jij zegt. Je slaat toch alles onder me weg als je mijn geloof ideologie noemt. Door mijn aderen stroomt Coca-Cola en cholesterol van McDonalds net als bij anderen uit Holland. Om hoe ik bid behoor ik tot de vijfde colonne die het land bedreigt.Volgens jou deug ik niet en wil ik niets maar wil ik wel iedereen overheersen is de trommel waar je steeds op slaat. Vertel wat kan ik doen aan andermans daden al hebben we hetzelfde geloof dat volgens jou dus een ideologie is.

Van Geert mag je niet bidden naar Mekka - kniel richting Venlo - niet naar Mekka - Van Geert mag dat niet - bid richting Venlo - bid richting Venlo

Schelden is een makkelijker uitlaatklep voor frustratie dan samen zomer brengen in het witte winterhart. De populaire standpunten raken nooit uitverkocht. Een sigarettenfabriek die roken voor kinderen aanprijst. Weerloos alles dat van waarde is. Kunst en cultuur zijn nutteloos. Maar weet je wat het rare is - zonder is stads- leven vruchteloos - alles wat een bestaan charme geeft - waarom je het bekende anders beleeft. Maar zelf nadenken is verboden. Creatief zijn is niet meer nodig want iets dat tot een mening aanzet bedreigt natuurlijk het blonde kabinet.

Van Geert mag dat niet - bid richting Venlo - bid richting Venlo - Van Geert mag dat niet - bid richting Venlo - bid richting Venlo.

Een verslaafde is geen vrij man. Een kiezer is besluiteloos. De mens door doelloosheid gedreven. Intelligent als jij bent zul je dat weten. Als je naar het gepeupel luistert is angst wat ons samenkluistert. Belangrijke beslissingen neem je niet uit naam van de kapperschool. Nou blond haar zal me best goed staan - alleen mag ik geen honkbalpetje op. De manier waarop ik mee mag doen is met blauwe contactlenzen in. En je hebt persoonsbeveiliging - ook ik vind dat verschrikkelijk - want jij moet kunnen zeggen wat je vindt net als ik toch.

Van Geert mag dat niet - bid richting Venlo - bid richting Venlo - Van Geert mag dat niet - bid richting Venlo - bid richting Venlo

Zwijg over je coupe, je geverfde haar. Waar ik bij was een blonde coup d’etat - Ik weet niet welke strijd je uitvocht van mij hoeft het niet, die kruistocht. Lage huizen, veel lucht, toch benauwt mijn plek, de stad waarin ik wil wonen want wie van mijn buren is het die jou tot koning van het wantrouwen tronen. Iemand moet toch de schuld krijgen als het vee een keer zure melk geeft en het volk ontevreden blijft zwijgen. Ze willen niet alleen brood en spelen ook een zwart schaap om haat te delen. heksen, joden, zigeuners, homo’s, negers, gastarbeiders in buitenwijken - nu zijn de islamieten aan de beurt.

Van Geert mag je niet bidden naar Mekka - kniel richting Venlo - niet naar Mekka - Van Geert mag dat niet - bid richting Venlo - bid richting Venlo

Almere, een stad gebouwd door en voor mensen van her en der, heeft geen oude wijken of problemen nodig om ontevreden te zijn. Ha buurman, hard gewerkt? Met de vrouw ook alles goed? Bid je wel de juiste kant op! Het wachten is op een Marinus van der Lubbe die het stadhuis afbrandt met een hoofddoek om. Het teken waarop men ingrijpt en stadscommando’s hun waarde zullen bewijzen, dag en nacht klinken overal in Almere sirenes en er komt veel woonruimte vrij.

(De PVV heeft gisteren een flink aantal zetels gehaald bij de gemeenteraadsverkiezingen. Het volk heeft gesproken. Gerard Reve: Wat wil het volk? Niet veel goeds, dat is zeker'' .) (gestart met gedicht in Montpellier juli 2009, 'wereldkundig' gemaakt in Almere 4 maart 2010)

-------------------------------------------------------------------------------------------

Zó, en nu kan iedereen zijn/haar eigen mening vormen ;-)

(dit gedicht is integraal geplaatst, zonder kommentaar van Kunst-enzo)

-------------------------------------------------------------------------------------------

> 'F-i-l-l-e-m-p-j-e' op ARTE-TV

vanaf zaterdag 2 oktober 2010: Stadsdichter met muzikaal cabaret in nieuwe Bieb

klik op foto voor filmpje

Stadsdichter Mario Withoud: 'Een koopwoning in Kruidenwijk en ander Almeers geluk'

Vanaf 2 oktober 2010 brengt de Almeerse Stadsdichter Mario Withoud, samen met gitarist Sander Hoek, 4 cabaretprogramma’s over Almere in de nieuwe Bieb. Het zijn meestal gedichten met humor, soms met serieuze ondertoon, maar nu ook met liedjes en korte filmjes. De voorstelling duurt minimaal een uur en is aan te bevelen voor Almeerders die wel iets hebben met Almere.

klik op foto voor filmpje (Sander Hoek tokkelt) klik op foto voor filmpje igm

NB In iedere voorstelling gaat Mario Withoud óók nieuw werk lanceren.

klik op foto voor filmpje

(Mokum verzuipt)

klik op foto voor filmpje

(mijn vriend T )

De optredens zijn zaterdag 2/10, 13/11/27/11 en 11/12 (aanvang 15:15) in de Nieuwe Zaal van de Nieuwe Bieb op het Stadhuisplein. Kaarten (à 7,50) in de voorverkoop bij Le Baron (Grote Markt), Platenhuis ’t Oor (Brouwerstraat) www.mariowithoud.nl/stadsdichter

"Ik schreef al gedichten – ook over Almere - voordat ik voor de PvdA aktief werd"

.....aldus Mario Withoud, sinds 2008 Stadsdichter van Almere.

Laat Kunst-enzo nu altijd gedacht hebben dat onze Almeerse Stadsdichter 2 petten op had....en dat is niet zo gek want 'iedereen' kent Mario Withoud als een aktief lid van de lokale PvdA. Tot 2003/'04 was hij zelfs voorzitter van die partij. Ook heeft Withoud daarna in 2005 een poosje aktief meegedaan om HOPLA (HerOplevingPolitiekLevenAlmere) van de grond te krijgen. Daaraan deden alle toenmalige partijen mee, in discussies, debatten met lokale en landelijke 'kopstukken', bijvoorbeeld 'een referendum over de Europese grondwet'.

Withoud was in 2005 ook te gast bij het radioprogramma 'Kunst en Politiek' (van programmamaker Greta Verduin), waaruit later het puur politieke radio- programma PolitiekNU (van Riet Wartenbergh) ontstond.

Ook in 2005 was Mario toen al te zien als zelfbenoemde stadsdichter op posters....

Maar in 2008 pas werd hij 'officieel' benoemd tot Stadsdichter door wethouder Arno Visser (een toen hem nog onbekende VVD'er)

In 2005 had Mario Withoud de ambitie om zich kandidaat te stellen voor de gemeenteraad, 'gewoon' als raadslid; maar op aandringen van enkele prominente leden van de PvdA ging hij een stapje verder: hij stelde zich kandidaat voor het 'lijsttrekkerschap'. Hij moest het daarbij opnemen tegen Rob Beuse, wat de meeste kandidaten niet durfden en door anderen ook niet op prijs werd gesteld....Dat bleek dus duidelijk 'een stap te ver'.....Withoud verloor de strijd en als 'beloning' kwam hij in 2006 zelfs niet in de fraktie van de PvdA!!

Sindsdien heeft Mario Withoud geen enkele funktie meer gehad - of geambieerd - binnen of namens de PvdA, zegt Mario....maar....hij is nog steeds lid van de PvdA en heeft wel ge'canvassed' (folderen, artikeltjes aanleveren 2006/'07) maar dan -uit zicht- wél in Lelystad!!

Dan nu..... over de Stadsdichter Mario Withoud

klik op foto voor filmpje optreden Mario

Almere onderzoekt (kosten 200.000 euro) of het kandidaat wil zijn (kosten 20 mjn euro) voor Culturele hoofdstad 2018 en alleen dat al leidt tot commotie.

Dús: een gedicht van Stadsdichter Mario (in september 2009)

Culturele hoofdstad 2018

het idee is knettergek en die wethouder is de weg kwijt

je hoofd moet er maar tegen kunnen, drie maal daags

regel na regel ontevredenheid in stromende zinnen

uitvoerend of controlerend onderdeel van de overheid

besef komt langzaam al is het tergend treurig traag

maar wie dubbeltjes zaait zal slechts dubbeltjes winnen

ze hebben het wel gezegd en het klonk haast voorbereid

en toen ze je polsten zei je nog enthousiast ja graag

waar het gelijk zich verstopt wou ik niet over beginnen

hij is de weg kwijt en je denkt het is bijna verkiezingstijd

nu ben jij de dader, morgen een nieuwe schuldvraag

beschaving schuilt niet in het portiek maar van binnen

Mario

e-mail > info@imagovanalmere.nl

IMAGO VAN ALMERE

Over mij activiteiten meer informatie op www.almere.nl/stadsdichter.